Marcos Filgueiras

Sonidos preciosos que me hacen sonreír y
destruyen la monotonía. No está mal la
vida premeditada pero, sinceramente, me
he enamorado de otra persona.
Ábrelo. ¿ Es un espejismo ?
Piérdete en este amanecer de
viento frío y llámame cuando
te veas incapaz de seguir. Definitivamente,
yo no puedo respirar y
el éxito me agobia y
necesito una impresora nueva
que pueda escanear y así mandarle un fax
a tu padre en el que se digan
las coordinadas del lugar donde
me mandaste a la mierda y
en el que tu eco extinguió
este incendio.
Hubo que cerrar las paredes ;
ventanas de bocas solidificadas. Amas
la petrificación porque te pintas
los labios de rojo.

Preguntou que facía, que por que non estaba con todos.
Sobre o verde,
aceite esvaraba e tecía unha atmosféra
urbana para os ínfimos.
 
Non atopaba inspiración.
Paixón convertida nun desexo de manifestar
todo o que sentía.
Quería sangrar.
 
Suicidio colectivo partido por un oito excitado.
Automedicación.
Golpear con rabia a pantalla do ordenador.
Odiar á xente que te quere.
 
Asasinar con papeis retortos.
Vivir sen respirar.
Desafío paciente.
Agardo …...

Cego. Por un ácido rosa que me saltou ós ollos.
Ti tampouco colaboras moito.
Dun talento insospeitado ligado á polivalencia.
Quero ser coma ti.
 
Vivir o que ti vives e que che quita a sede polos días.
Nun teatro onde conta máis o papel que a calidade do actor
                                                                            para futuras funcións,
e o t...

O berro inicial do destino
perfora docemente os tímpanos.
Coma o pao de gloria
que seguramente che gusta sentir dentro de ti.
 
Por favor, dimo se aínda es virxe.
 
As gotas de auga
converten os cristais en instrumentos de percusión.
Mentres as posibilidades
gastánlle bromas pesadas ós factores que fan que sigas viva.
 
Por favor, dimo se nunca fixeches chorar á túa nai.
 
A un virus de promiscuidade
detectáronlle a orixe un día.
E aínda non se lle puido poñer fin
e ataca a xente cada día máis inocente. E ti fuches infectada.
 
Por favor, dimo se algún dos bicos que che vin dar eran sinceros, e non un vídeo porno descafeinado.
...

E de berrar ao teu carón
que eu son teu e que ti es miña.
 
E de que abramos o portal do edificio
porque chegamos dalgures, e nos metamos os dous xuntos.
 
E de estar mirando a tele, os dous abrazadiños
e que ti comentes todo o que ves.
 
E de ir xantar á casa da túa nai
e que os dous nos fartemos a lentellas.
 
E de ir á ría
a facer fotos.
 
E de sacar de paseo ó can
levando a correa un pouco cada un.
 
E de sentir a nosa cultura
compartindo a canción da gaita contigo.
 
...

O vento dos pantanos.
O sol dos campeiros.
A humidade das chairas.
O rímel das túas pálpebras.
 
A ringleira de luces
das casas situadas
na ladeira dos montes; municipios semiurbanos.
O brillo dos teus dentes.
 
Os paos que se atopan
ás beiras dos camiños
recén asfaltados.
Pousar a cabeza no teu abdome.
 
As colonias de mexilóns
nos arcos das pontes
que serven como nexo de unión entre un río e o mar.
A beleza das túas pernas....

Bos días. A mirada daquel home atopou o teito do cuarto.
Fillo de puta. Ela estaba ó seu carón, durmindo espida.
Xa está, adeus. Perdína.
Ese rumor comezaría a correr rápidamente polas bocas da xente.
 
Decidín seguir mirando para alongar un pouco máis a miña vida.
El sorríu, bicóuna no pescozo, xogou con ela meténdolle a lingua na orella e levantóuse da cama. Ía ó baño.
Aseóuse, e ao eleva – la cara para ver o reflexo no espello, decatéime de que ese home era eu....

Fusión.
Mascota de temor.
Aniquilación do sucedáneo de placer
que corre polos nosos corpos unidos.
 
Amor.
Especia espacial especial.
Auga para os corazóns
que soltan xemidos redundantes.
 
Odio.
Liberdade para crer na fé da bondade humana.
Rexeite de porteiro de mans dubidosas
que lle deixa fácil o gol ao dianteiro oportuno.
 
Ela.
Cor da miña vida sen rumbo coa súa ausencia.
Carencia de recibir protección sobrante
da que andas buscando cando amas á persoa que non cha dá....

A miña droga é moito peor
que a que consumen os rapaces cada sábado
para facerse os maiores.
A miña droga non mata, pero non deixa vivir.
 
A miña droga son os seus beizos,
sabor melocotón,
nos que penso todo o día
e nos que durmo toda a noite.
 
Os mesmos que cando esperto,
sempre están aí.
E os observo e os cato,
e os palpo e os trabo.
 
Os mesmos que cando estou débil,
impactan contra os meus,
coa súa lingua como pregoeira do que lles ven enriba....